Het meisje was twee dagen oud en had een gbs-sepsis. Ze werd binnengebracht vanuit een perifeer ziekenhuis.
Haar moeder was er niet, kwam met ander vervoer en mocht later ook niet bij haar kind. Op zich was daar wel wat voor te zeggen; als ze zou hebben gezien wat er met haar kind gedaan werd zou ze dat waarschijnlijk hebben proberen te verhinderen.
Of de noodzakelijke behandeling zou een onnodig nare aanblik voor haar vormen. Althans, dat laatste was wat werd gezegd.
Naast beademing bestond de behandeling uit herhaalde pogingen om een 'diepe lijn' te prikken achter haar sleutelbeen. De 'navellijn' was 'gesneuveld' en andere infusen waren niet meer te prikken, door de zeer kritieke toestand waarin dit meisje verkeerde. Wel was het gelukt om nog een drup cappilair bloed uit een hiel te wrijven, waarmee de bloed-pH werd bepaald. Ik meen dat die 6.8 was, in elk geval dermate laag dat de 'hoofd'-kinderarts direct zei: 'dit heeft geen zin meer'.
Toch was die tekst niet het startsein tot het stoppen van de pogingen om het meisje te 'redden'. Ze is doodgegaan terwijl er aan haar werd getrokken en geduwd - zonder moeder bij zich.
Dit zal een jaar of acht geleden zijn.
Een keiharde confrontatie met de 'mechanische' manier van behandelen die zó basaal als 'noodzakelijk' wordt beleefd dat het vrijwel onmogelijk is om er een vraagteken bij te plaatsen, zonder direct voor extreem te worden versleten.
En toch...
Zonder het ook maar enigszins te accepteren als er baby's of moeders 'onnodig' zouden sterven - voel ik me ook vandaag nog triest bij de herinnering aan de kaalheid van de gebeurtenis hierboven. Niemand huilde, ook later niet.
Zorgverleners moeten een zekere afstand houden tot hun werk, een belangrijk onderdeel van het opleidingsproces. Het is niet hun kind. Het is niet hun verlies. Dat laatste valt te betwijfelen: op dit moment lijkt het zo dat een zo laag mogelijke perinatale sterfte een uitkomstmaat is voor of we 'het goed doen' - als zorgverleners. Zonder vraagtekens.
Dat wij zorgverleners in staat zijn om menselijkerwijs zó afstand te bewaren van de aanblik van de narigheid van een behandeling, dat vind ik diep droevig.
Dat het zo'n enorm taboe is om onze zorg wat dit betreft te bevragen lijkt eerder toe te nemen dan dat er meer ruimte voor komt.
We willen de dood zo veel mogelijk bedwingen. Maar mag er wat meer ruimte komen voor de vraag wat het omgekeerde in zou kunnen houden - het leven zo veel mogelijk leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten