Minister Edith Schippers heeft de oplossing, hebben jullie t gezien?
Wij vroedvrouwen (of zorgverleners) moeten ons beter aan de richtlijnen houden, die hebben 'deskundigen' tenslotte niet voor niets opgesteld!
Even open kaart over mijn relatie met die richtlijnen. Een richtlijn is een mooi iets. Je kunt in een notendop (als het goed is) zien wat op een bepaald moment geldt als 'best evidence'. Heb je een zeer groot team van velerlei pluimages, dan kun je met behulp van de richtlijn zorgen dat het niet een al te verwarrende toestand wordt voor de zorgvrager.
Maar een richtlijn die wordt gebruikt als een soort kookboek, een one-size-fits-all t-shirt (wat in werkelijkheid maatje S is), is schadelijk. En dát is trouwens very evidence based.
Want evidence based werken is totaal wat anders dan zorgen dat je de meest recente richtlijn in handen hebt en die dan toepassen.
En evidence based zorg verlenen aan degene die tegenover je zit is vervolgens wéér wat anders. Want dan komt de kennis en wijsheid van diegene, en wat je zelf nog meeneemt wat dat betreft, er ook nog bij kijken.
T wordt er niet simpeler van, dat is waar! Want als de richtlijn adviseert om een vrouw met een keizersnede in de voorgeschiedenis klinisch te laten bevallen, dan is het 'safe' om dat advies te volgen. Maar is het ook 'goed'?
Als de zwangere in kwestie, die je al langer dan vandaag kent en waarvan je weet, dat de keizersnede verricht is na heel kort persen bij een stuit, en dat ze tijdens die baring door zó veel mensen inwendig is onderzocht dat ze de tel kwijt is geraakt; als die zwangere nu alleen nog iemand bij zich wil hebben die ze al kent; wat is dan 'goed'?
Ach komaan, die richtlijnen, die zijn er vooral om ons als zorgverleners in menselijk opzicht achter te kunnen verschuilen.
Ik vind het prima. Maar kom me er niet mee aan dat dat goed is voor vrouwen, want dat is het niet.
Richtlijnen horen me teveel bij waar ik dit blog mee begon: simplistische oplossingen voor complexe problemen.
Vrouwen verdienen beter.
Over mij
- Rebekka Visser
- Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten