beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald

Mezelf radicaal noemen is een stellingname; ik voel me een ketter in medici-land. Dag na dag brokkelt er meer af van datgene, wat ik eens heb geleerd als 'hoe het is'. 
Door me voor wetenschappelijk onderzoek te interesseren is dat alleen maar toegenomen. Juist daardoor wordt helder hoe weinig er 'waar' blijkt van wat wij vroedvrouwen denken dat 'waar' is - en hoe weinig verschil het maakt dat iets allang 'waar' wás. 
Alles in naam van 'veiligheid'. Maar wat er verstaan wordt onder 'veilig' is erg korte termijn, kort door de bocht gedacht. 
Soms voelt het als een golf die over me heen komt, pure onmacht en ongeloof. Want dat er in naam van de veiligheid allerlei interventies zijn bedacht die de dood op afstand moeten houden is nog tot daar aan toe. Dat is misschien wel heel menselijk en van alle culturen. Maar dat in onze cultuur op dit moment deze interventies bijna gedwongen aan mensen worden opgelegd, dat het steeds moeilijker lijkt voor vrouwen om hierin hun eigen beslissingen te nemen, dat er zelfs stemmen opgaan om de wetgeving rondom 'dwang en drang' te verruimen zodat vrouwen strafbaar zijn als ze iets doen wat in de ogen van artsen schadelijk is voor hun ongeboren kind - dat is mij veel en veel te gortig.
Dat is geen vroedvrouwenwerk. Dat gaat niet over vertrouwen in de wijsheid van vrouwen. Dat gaat over je eigen hachje zien te redden en het gaat over macht.
Ik denk: hoog tijd om de andere kant te laten zien, eigenlijk schrijf ik dat steeds al de afgelopen weken.


Vandaag eens een aardig citaatje uit een boek waarvan ik denk dat het een 'must-read' is voor iedereen die zich met geneeskunde bezighoudt: 'Dwalingen en dwaasheden in de geneeskunde' van P.Skrabanek en J.McCormick. In werkelijkheid is dit boekje alleen in het tweedehands circuit verkrijgbaar en stamt de Nederlandse vertaling uit 1993. Alsof vanaf die tijd kritisch denken common sense is in geneeskunde land...ik vrees integendeel.
Als voorbeeld van hoe het waarschijnlijk ook met bevallingen is gegaan wat mij betreft, en dat het zeer waarschijnlijk is dat er andere motieven dan 'evidence based' veiligheid feitelijk de doorslag geven om ons zo veilig te voelen in een ziekenhuis..


" Archie Cochrane, wiens boek Effectiveness and Efficiency velen heeft overtuigd van de waarde en noodzaak van een rationele beoordeling van het klinische handelen, bracht onderzoekers op het idee van het eerste onverschrokken gerandomiseerde gecontroleerde onderzoek van de behandeling van hartaanvallen thuis tegenover die in het ziekenhuis. Het verhaal, mogelijk apocrief, gaat dat de begeleidingscommissie, toen het onderzoek enkele maanden oud was, bijeen werd geroepen om verontrustend nieuws aan te horen: er waren acht sterfgevallen in de thuisgroep vergeleken met slechts vier in de ziekenhuisgroep. De vrees van degenen die niet geloofden in de veiligheid van thuiszorg werd bewaarheid: het was ethisch duidelijk niet langer verantwoord om het onderzoek voort te zetten. Plotseling raakte de coördinator van het onderzoek in grote verlegenheid en moest bekennen dat hij zich had vergist: 'H' in het protocol betekende 'hospitaal' en niet 'huis'. Er waren dus acht sterfgevallen in het ziekenhuis en slechts vier thuis. Na enkele ogenblikken van pijnlijke stilte werd men het er snel over eens dat dergelijke kleine aantallen op geen stukken na de conventionele niveaus van statistische significantie benaderden en dat het onderzoek moest worden voortgezet. (....) Opgemerkt moet worden dat, hoewel dit noch latere, vergelijkbare onderzoeken ook maar enig voordeel konden aantonen van ziekenhuisbehandeling, deze uitkomsten geen effect hadden op de uitbreiding en oprichting van centra voor hartbewaking."
Dit laatste cursief is van mij. Zo gaan die dingen.