Even super-radicaal

Waarde vrouwen,


Stel je nou eens voor dat veel van wat wij vroedvrouwen hebben geleerd, gegrondvest is op een basis die niet klopt.
Die van de vrouw als zwak geslacht - en van een vrouwenlijf als foutgevoelig maandagochtend-modelletje van het menselijk lichaam.
Daar gaan je nekharen al, of niet?
Toch stammen de meeste handelingen die we 'lege artis' leren uitvoeren, uit de tijd waarin ons werk voor het eerst als 'medisch' beroep werd beschouwd.
Dat was de tijd waarin hysterie nog bestond en men ervan overtuigd was, dat een vrouw gedurende haar hele bevalling op bed moest blijven - niet omdat dat beter was voor de baby, maar omdat ze de strijd anders waarschijnlijk niet aan zou kunnen. Het vrouwenlichaam was zwak.
Wetenschap - het brengt ons ongetwijfeld heel veel goeds.
Maar of we bij een bevalling nou zo veel gewonnen hebben, en nu bezig zijn die winst nog te vergroten - ik heb er vragen bij.
Want - stel je nou eens voor.
Dat het niet die bevalling zelf is, maar de manier waarop we die benaderen die het meeste risico met zich meebrengt.
Door vrouwen als 'leek' te beschouwen en hen dus 'omhoog' te laten kijken naar ons, wij die weten hoe het met haar en haar ongeboren kind gaat.
Door vrouwen in hoge mate te sturen, op bed te dwingen, haar inwendig te onderzoeken, te controleren, te observeren.
Door haar gerichte aanwijzingen te geven van wat ze moet doen, hoe te puffen, hoe te persen.
Door  voor haar volstrekt onbekenden op haar terrein, waar ze bevalt, te introduceren.
En vervolgens, door wat we doen zodra er ook maar iets 'uit' die vrouw komt wat we kunnen beetpakken; er aan trekken, er een klem op zetten, wat al niet...in elk geval, actie.
Ben je al afgehaakt op m'n verhaal?
Geheel voorstelbaar.
Een jaar geleden zou ik zelf van het meeste wat ik hierboven schrijf behoorlijk zijn gaan fronsen.
En dat zou kunnen zijn omdat het gevaarlijke onzin is. Maar ik twijfel daar aan - en wil het bevragen, wat nog razend lastig is omdat ik zelf net zo goed voortkom uit de cultuur waar die overtuigingen ook uit voortkomen.
En stel nou eens, stel nou eens, dat het echt zo is dat vrouwen net zo zijn als paarden.
Dat is namelijk een tekstje wat ik zó vaak van heel veel verschillende vroedvrouwen (én andere vrouwen) heb gehoord, dat we dat dan weer wel durven zeggen en ons alleen er licht over verontschuldigen dat we een vrouw met een paard vergelijken.
Stel nou eens dat het echt zo is dat vrouwen net zo zijn als paarden.
Wordt het dan niet tijd om wat concreter te maken wat dat voor ons werk inhoudt?
Dan haal je het toch om te beginnen uit je hoofd om in haar buurt te komen als ze gaat bevallen, tenzij ze je blind vertrouwt en zelfs dan ben je voorzichtig om t proces niet te verstoren?


Wat doen wij dan eigenlijk de hele dag?