Over mij

Mijn foto
Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.

vrijdag 29 april 2011

Hou haar klein?

De wereld is gek geworden, zo voelt het dag en dagelijks voor mij.
En misschien is die gedachte wel van alle tijden - die Sören Kierkegaard, die ik een paar posts geleden citeerde (ben ik dan gek?), die leefde van 1813 tot 1855. Best lang geleden.
Andere topics, zelfde punt.


In zijn tijd werden ouders uit de ouderlijke macht ontzet als ze hun kinderen niet lieten dopen door de staatskerk. De politie kwam zich er dan mee bemoeien en als het kind netjes gedoopt was, kregen de ouders het weer terug.
De gedachte erachter was natuurlijk dat die kinderen gedoemd waren in de hel te komen als ze niet gedoopt waren - en dat is natuurlijk eeuwig zonde, als na een simpele doop eeuwig leven in het verschiet ligt. 
Ouders die een andere mening waren toegedaan dienden tegen zichzelf in bescherming te worden genomen.


Vrouwenkiesrecht; ingevoerd in Nederland in 1918. 1918!! Dat is nog niet eens honderd jaar geleden!
Tot die tijd was het idee dat een vrouw 'volwassen' en 'stabiel' genoeg was om stem te hebben in de politiek, voor velen, man en vrouw, volkomen ondenkbaar.


'We' kijken daar een beetje op neer - mensen die vrouwen in een of ander keurslijf willen houden, vind je alleen nog in de SGP-hoek.
Ik vrees dat dat verre van waar is. 
Er is een 'nieuwe' geloofs-richting bij gekomen, één van een bijzonder sterk soort en met grote 'staats-'steun: geloof in de superieure kennis van een deskundig arts.


Overal hoor je dit tussen de regels door of openlijk gezegd; een 'deskundige' mag de eindbeslissing nemen over zaken die te maken hebben met leven en dood. Veel mensen wíllen dat ook, liever dan dat ze zelf een keus moeten maken waar ze misschien lang spijt van hebben en die als een last op hun schouders drukt.


Het heeft wel wat om 'kind' te zijn; een ander weet wat goed voor je is.


Tegenwoordig gaat de discussie bijvoorbeeld over of het mogelijk moet zijn om vrouwen tegen hun wil in behandelingen te laten ondergaan in het belang van hun ongeboren kind.


Tot mijn walging en verdriet kom ik maar weinig collega's tegen die daar iets op tegen hebben. Ja, het mag natuurlijk alleen 'in uitzonderlijke gevallen' - maar ga maar eens proberen specifiek te maken wat daar dan onder wordt verstaan...
Nog griezeliger is dat deze gedachte, dat het onder voorwaarden mogelijk moet zijn om tegen de wil van een zwangere vrouw in te handelen in het belang van het kind in haar buik, ook in intellectuele kringen tegenwoordig best normaal gevonden wordt. 
En - vrouwen zijn daar minstens zo fel in als mannen, zeker in de politiek van vandaag - de overtuiging dat als een deskundig arts vindt dat iets nodig is, dit 'dus' nodig is, mag niet worden bevraagd.


En zo worden vrouwen opnieuw gedegradeerd tot instabiele wezens, die mogelijk hun ongeboren kind in gevaar brengen - óf ze dat doen, dienen wij aan het oordeel van deskundigen over te laten.


De aloude basisvraag: 'is het waar?' zou ik graag met urgentie willen stellen.


En als het antwoord naar jouw idee 'ja' zou zijn, dan graag beter onderbouwd dan met de anderhalve casus waar jan en alleman tegenwoordig mee komt aansjouwen, die van de drugsverslaafde prostituée of de fundamentalistische moslima. Hou toch op zeg.


Vrouwen zijn verantwoordelijker dan de meeste zorgverleners - en helaas ook politici - denken. Maar dan moeten ze wél de mogelijkheid hebben om te handelen als autonome volwassenen.
En wij zorgverleners kunnen beter eens gaan kijken naar hoe we onze zorg zo kunnen inrichten, dat vrouwen deze autonomie ten volle kunnen gebruiken, in plaats van steeds maar te twijfelen aan hun vermogens.


Of zitten we misschien nog net zo vast aan overtuigingen over het 'wezen van de vrouw' als 100 jaar geleden?

4 opmerkingen:

  1. Goed punt. Wat het bovendien zo lastig maakt is dat politiek en wetenschap weinig uit gaan van het idee dat vrouwen zelf over de meest wezenlijke vorm van kennis beschikken. Zij staan direct in contact met hun lichaam terwijl deskundigen zich slechts moeten zien te redden met apparatuur en interpretaties. Twee afgeleide stappen meer dan vrouwen zelf hoeven maken.

    Maar los van het kennis vraagstuk moet het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen boven alles staan. We moeten toe naar een systeem waarin je verloskundigen en gynaecologen als adviseurs en hulpverleners kunt raadplegen. De vrouw zelf centraal en de adviseurs op een bescheiden ondersteunend tweede plan.

    Maar zo lang men nog denkt dat vrouwen als Sylvia Millecam tegen zichzelf beschermd zouden moeten worden, vrees ik dat een dergelijk systeem nog wel even op zich zal laten wachten.

    Geweldig blog! Succes er mee!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Brilliant, Rebekka! Thank you for speaking the truth!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Rebekka

    Ga zo door! We lezen je, staan achter je en ik zou willen dat ik afentoe net zoveel goeds zo schrijven als jij, tot die tijd: hou vol!

    x
    Jolien

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Super blog! Ga zo door! Tis zeker niet de meerderheid die getuigt van de waarheid!
    Mijn eerste UC was eigenlijk omdat de vroedvrouw 'te laat' was, instictief ging ik op mn knieen bij persdrang, tzou niet eens in mn hoofd opkomen om dan op mn rug te gaan liggen! Mn dochtertje werd volgens mijn gevoel in 1 wee geboren en was bijna 4 kg.

    echt een super blog!

    BeantwoordenVerwijderen