Volkskrant, 9 april.
Kranten, ik lees ze niet graag. Deze kocht ik vanwege het aangekondigde artikel waarin de NVOG weer eens op banale wijze een mening geeft. Behalve dat een onderzoek dat nader onderzoek verdient weer eens voor waar wordt aangenomen, wat een ergerlijke zaak is, maar goed - viel het me dit keer nog mee. T is wel eens nog dommer geweest, wat er in de krant stond.
Toch schrijf ik vandaag kort over deze krant, om iets te kunnen 'wegschrijven' van mijn schok bij doornemen van het deel 'Wetenschap'.
'De moederschoot als operatiekamer' - over het intra-uterien opereren van kinderen met een spina bifida, in de 24e week.
Een foto erbij. Een baarmoeder ligt bloot, vanuit een horizontale incisie boven de symfyse uit de buik van de moeder getrokken. Je ziet een kleine incisie in de baarmoeder - en daardoor is een armpje naar buiten getrokken. De chirurg houdt een gehandschoende vinger onder het handje, waardoor het lijkt of het kind z'n vinger 'vastgrijpt'.
Dit wordt in het artikel als volgt omschreven:
"de foto van zijn armpje dat door de opening in de baarmoeder naar de hand van de chirurg reikt (...)".
Dit is de wereld op zijn kop, absurder dan ik wil bevatten.
Er wordt geen vraag gesteld, er wordt alleen omschreven wat er kan.
Hele riskante kunstjes - op een ongeboren kind.
Vragen stellen; dat is vandaag de dag niet meer nodig, dat zijn we overstegen in onze beschaving.
Wat zijn we geworden, machines?
Over mij
- Rebekka Visser
- Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.
Zo zie je hoe ver een moeder gaat om haar kind te redden... Hoe diep moederliefde gaat. Aan de ene kant is medische wetenschap prachtig, aan de andere kant... wanneer houdt het op natuurlijk te zijn en worden we idd niet meer dan biologische machines? Een ethische kwestie...
BeantwoordenVerwijderenOok al kan er zoveel, wat mag er ook? Ik ben het heel erg met je eens dat we die vragen moeten blijven stellen...
Rebekka ik denk dat het deze foto is en hierbij ook het verhaal... http://www.michaelclancy.com/story.html het kind greep echt naar die hand en niet alle medici zijn duivels....
BeantwoordenVerwijderenDe vraag of we moeten willen wat we kunnen, en hoe ver we van de natuur gedwaald zijn is nog steeds valide. Maar ik vind in het diepst van mijn hart geen eenduidig antwoord, al helemaal niet sinds ik mama ben...
Liefs! Maria Anna