Vroedvrouwen omarmen massaal het doel 'omlaag brengen van de perinatale mortaliteit en morbiditeit'. Alsof dat een doel op zich is - en niet een effect kan zijn van iets veel breders.
We volgen massaal het medische model - inmiddels zijn vroedvrouwen uit landen als Groot-Brittanië en de VS onze potentiële leermeesters, in plaats van dat wij hier in Nederland hun grote voorbeeld nog zijn.
Zou er niet een ander doel bovenaan staan, namelijk het welbevinden van vrouwen? En hoe wij daar als zorgverleners aan kunnen bijdragen? Rolt daar niet veel meer uit dan alleen het rennen achter de paniek aan, dat Nederland slecht scoort? Meer protocollen, strakkere richtlijnen, informatie...wat zegt mij dat over een advies dat ik zou moeten hebben aan de vrouw die ik voor me heb?
Hebben we als beroepsgroep het probleem wel helder? Wat mij betreft:
helemaal niet.
Kortetermijn-oplossingen, ze lijken zo aantrekkelijk. Maar antwoord op de vraag: wat is nou echt de kern van wat een vroedvrouw doet? Antwoord op die vraag gaat veel verder dan in het wilde weg een slag slaan naar 'oplossingen' zonder naar onze eigen weg te kijken - meer en meer een medische benadering van onze zorg, zonder dat een feitelijke basis bestaat voor de effectiviteit daarvan.
Verantwoordelijkheid drukt zwaar en steeds zwaarder op onze schouders. Maar hebben we wel zeker antwoord op de vraag of het welbevinden van vrouwen groter is geworden als wij de verantwoordelijkheid over hun welzijn hebben overgenomen?
Over mij
- Rebekka Visser
- Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten