Over mij

Mijn foto
Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.

dinsdag 26 februari 2013

Schouderdystocie 11-delig, deel 11.

11. Waarin vragen en wat praktische adviezen voor iedereen.

"Do bees bee? Do bears bear?"
(Bruce Willis in 'Moonlighting')

"I trust birth and the woman who owns it."
(Carla Hartley)


Heb ik nou alles besproken wat ik wilde benoemen?
Bepaald niet.
Ik heb nog een waslijst vragen. Die groeit elke dag aan.

Dingen als: Wat voor invloed heeft toucheren?
Moet je dat eigenlijk wel doen?
Standaard? Op indicatie? Op welke indicatie dan?
Een rand wegdrukken?
Hoe lang wachten op persdrang?
Is 'actief persen' ooit zinnig?
Is een snelle baring veiliger dan een langdurige?
Waarom?

Wat zou er gebeuren als je bij een baring het uitgangspunt neemt dat een vrouw 'het probleem' bezit? En dat ze in verreweg de meeste gevallen volledig is toegerust om dit 'probleem' op te lossen? Net als bij alle andere functies van haar lichaam?
Wat zou er gebeuren als je als uitgangspunt neemt dat dat niet alleen 'empowering' is, maar ook simpelweg veilig? (Net als bij alle andere functies van haar lichaam?....)

Er is zó veel meer dat we níet weten dan dat we wél weten.

Wat dat betreft kunnen we maar beter hartelijk lachen om onze eigen 'deskundigheid'.



Een paar tips als toetje.

1. Wacht
Zorgverleners: Als er nog een mogelijkheid is om niets te doen - doe dan niets. 
Wacht in elk geval op de volgende wee (tenzij de geboorte van het hoofd voorafgegaan is door een cascade aan interventies). En wacht zéker tot de barende om je hulp vráágt.
Barende: Als het hoofdje geboren is en het lijfje volgt niet, volg dan je impuls. Bewéég je. Als je zit of knielt - ga dan staan. Als je staat - hurk dan diep.
Hier is tijd voor.

2. Zorgverleners: oefen dit wachten, want we zijn dat niet gewend.
Er zijn uiterst educatieve filmbeelden te vinden over wat ik bedoel - deze, Jaimes Birth, is een absolute 'must'. (N.B. het filmpje bevat zeer expliciete beelden van een geboorte).

3. Navel nooit, en dan bedoel ik ook echt NOOIT, af in de vulva. Het is niet alleen onnodig, het is levensgevaarlijk. 
(Gaat niet over schouderdystocie, maar hangt er wel mee samen. Ik kom hier op terug in een volgende post.)

4. Had ik al gezegd, maar kan ik niet vaak genoeg zeggen: áls je denkt dat je moet ingrijpen, kom in elk geval niet aan het hoofdje van de baby. De ruimte waar je moet zijn is de sacraalholte. Maar eerlijk gezegd denk ik, dat als je tip één toepast, de kans erg klein is dat je daar ooit komt.

5. Durf, zorgverlener of niet, eerlijk te zijn over angst. 
Angst is de slechtste raadgever die er is.

Angst is ook nog eens een van de meest besmettelijke emoties die er is.
Als je zwanger bent en je zorgverlener laat zich weifelend uit over risico's die gaan over jóuw lichaam of jóuw baby, zonder daarbij open te zijn over de eigen angst, wees dan op je hoede.

Beter helemaal geen zorgverlener dan eentje die zijn/haar angst niet kent.

6. Denk als zorgverlener na over je doen en laten - je aanwezigheid beïnvloedt het proces blijvend. Als je wilt weten of het fysiologische proces 'veilig' is of niet, dan heb je een probleem als je het effect van je eigen aanwezigheid niet kent.
Of met een vergelijkend voorbeeld: als je wilt weten hoe laat een kudde reeën gaat drinken en je gaat aan de waterkant op ze zitten wachten - dan is je conclusie waarschijnlijk dat ze: nooit drinken.

7. Zoek andere collega's op om over dit onderwerp van gedachten te wisselen. 

Ik denk vaak dat het vijf voor twaalf is voor het beroep vroedvrouw. Misschien hebben we ons iets te veel op het 'verlossen' gefocust.
Maar ik heb ook hoop - en moed. Vrouwen genoeg die ons het vak willen leren.
(En waar een (Bruce) Will-is, is een weg. ;-) ).

Tot de volgende keer.



Ik heb bij deze posts ontzettend veel hulp gehad van: Joyce, Mirjam, Sandra en mijn ouders. 
DANK! voor jullie feedback!

8 opmerkingen:

  1. THAnks! Heel duidelijk en vooral goed onderbouwd en verwoord. Je hebt een missie. (en ik ook) lieve groet!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. schitterend Rebekka, je kan het zo goed verwoorden, dank hiervoor!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dankjewel Rebekka! Ik ben het met Sanne eens: je hebt een missie en je voert hem uit.
    Enne, deze zin is prachtig: 'Beter helemaal geen zorgverlener dan eentje die zijn/haar angst niet kent.'

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een angstige vrouw bevalt niet. Eigenlijk is een bevallende vrouw een soort wild dier dat we hebben proberen te temmen... Maar helaas het is niet gelukt. Dank voor deze blog! Ik hoop op een vervolg, mijn oudste is afgenaveld in de vulva wegens navelstreng rond zijn nekje, had al eerder gehoord dat het slecht was maar waarom precies?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wouw Rebecca,
    Ik wist al door de geboortebeweging dat je een bijzondere verloskundige bent, maar nu help je mij ook nog eens van mijn grootste angst binnen het verloskundig vak af! Je hebt helemaal gelijk naar mijn inzicht, maar moet helaas toegeven dat deze wijsheid met de jaren is gekomen.
    Heb menig kind sacraalwaarts bewogen..................

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Rebekka heel interessant je blogs over de schouderdystocie.
    Ik ben arts en ben in april van mijn tweede kindje bevallen. Eerste bevalling was een zeer vervelende ervaring, kwam in het ziekenhuis terecht, aan de weeenopwekkers, ruggenprik, koorts, dus antibiotica, dochter slechte start en ook 3 dagen aan antibiotica en achteraf het idee dat ik vreselijk gefaald had.
    Bij tweede zwangerschap mij goed ingelezen (o.a. vrije geboorte en hypnobirthing) en ben vol vertrouwen mijn bevalling ingegaan. Deze ging ook super, toen ik persdrang kreeg 'moest' ik t bed op zodat er getoucheerd kon worden en moest ik op mijn rug blijven liggen om te persen (terwijl dit niet zo in mijn geboorteplan stond) 'als t niet zou lukken kon ik altijd nog gaan staan of zitten'. Na twee persweeen was dr hoofdje geboren en toen was er paniek in de tent omdat ze 'vast zat'. Na veel gesjor en getrek, geroep van de verloskundige 'kom nou los' (de paniek was duidelijk aanwezig) en mijn man die 112 moest bellen, werd mijn dochter opeens vanzelf geboren (toen zat ik al een tijdje op handen en knieeen). En ze deed het direct super.
    Verloskundige heeft achteraf aangegeven dat dit voor het eerst was dat ze het gevoel had dat ze t kind echt niet los kreeg. Maar dat ze niet wist hoe ze nou los was gekomen, want dat leek vanzelf gegaan te zijn. Achteraf heeft ze dit met een gynaecoloog doorgesproken en die gaf ook aan dat vaak op t moment dat je echt denkt 'deze komt niet los' ze opeens toch vanzelf geboren worden.
    Nu ik jouw blogs heb gelezen komt er aardig wat emotie los. Is al die paniek wel nodig geweest? Wat bij een eventuele volgende zwangerschap? Wil ik die medische indicatie wel? etc etc. In ieder geval heel erg bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dank je wel voor je reactie Renske.
    Ik denk zelf dat er heel veel gewonnen is als 'wij' zorgverleners afkomen van het hardnekkig misverstand dat wij degenen zijn die de baby 'los' moet krijgen. Uitzonderingen zijn er altijd, maar in gevallen als dat van jou, waarbij een heel hoofdje in twee persweeen geboren wordt, is het een kwestie van tijd en 'activiteit' - maar dan die van jou zelf.
    Sterkte met je overwegingen!
    Rebekka

    BeantwoordenVerwijderen