7. Waarin een praktische tip en een inleiding op het vervolg, voor wie van graven houdt.
“People become the product of the culture that feeds them”.
(http://birthanarchy.com/joke-old-good)
Even recapituleren:
Schouderdystocie is een traumatiserende gebeurtenis voor alle betrokkenen.
Bovendien is het een complicatie die leidt tot defensief werken, omdat er iatrogene schade (zoals een Erbse parese) bij kan optreden.
Defensief werken is de doodssteek voor mogelijkheden voor reflectie op wat we doen en wat mij betreft daarom per definitie geen goede zorg.
Bij nadere observatie van de gangbare definitie van schouderdystocie blijkt deze onhoudbaar, omdat
- er een misvatting van de fysiologie van de ‘normale’ geboorte uit blijkt
- de zorgverlener er als mogelijke risicofactor niet bij betrokken is.
Op het moment dat de zorgverlener en zijn/haar motief om te interveniëren erbij betrokken worden, wordt duidelijker wat we onder een schouderdystocie zouden kunnen verstaan.
Hoe nu verder?
Om te beginnen wil ik vandaag terugkomen op de stelling dat het heel wel mogelijk moet zijn om het aantal gevallen van Erbse parese terug te brengen.
En wil ik vervolgens de komende dagen gaan kijken naar preventie van schouderdystocie. Met een nieuwe poging om door onze culturele ballast heen te kijken.
De vraag: ‘Wat is een betere manier?’ komt daarbij zijdelings ook aan de orde.
Maar wél met de kanttekening dat mijn geschrijf niet bedoeld is om de ene techniek voor een andere in te ruilen.
Want volgens mij gaat er niet veel veranderen als we alleen afstappen van de ene techniek en overstappen naar de andere. Waaróm we dingen doen zoals we doen is veel boeiender!
Die Erbse parese dus.
Met onderstaande wil ik trouwens niet zeggen dat je een sukkel bent als je vorige week nog iemand aan het hoofdje naar buiten hebt geholpen. Of de moeder in McRoberts hebt gekieperd.
En hoewel ik mezelf nog geregeld voor m’n kop kan slaan dat ik in deze positie kinderen naar buiten heb gewrikt, heeft t me geholpen om te begrijpen dat ik deel ben van een cultuur. We doen dingen omdat we dat zo geleerd hebben. Dingen zijn ‘waar’, omdat we geleerd hebben dat ze ‘waar’ zijn.
Juist bij hoe we omgaan met het onderwerp schouderdystocie wordt maar al te duidelijk, dat we de tijd dat de vrouw als het zwakke geslacht werd beschouwd misschien wel voorbij zijn, maar niet in onze obstetrische basis.
Ik bedoel: hoe kunnen we nou denken dat we iets kunnen léren met zo’n soort pop en tafelschikking?
En ik zeg het hier maar even plompverloren: één van de domme dingen die we doen, is de McRoberts manoeuvre (link naar kort filmpje) op een verlosbed.
Wat je verder ook vindt van m’n getheoretiseer, maak in elk geval de kachel aan met die interventie.
De fik erin!
En het enige waar McRoberts verder toe leidt is dat je als zorgverlener alleen maar meer de neiging hebt om te gaan ‘ontwikkelen’. En tractie uit te oefenen op het hoofd, of je dat nou ‘trekken’ noemt of niet - met alle risico’s van dien.
Áls de moeder het zelf niet oplost - en je zou de situatie een schouderdystocie willen noemen;
Hou er dan in die situatie simpelweg helemaal mee óp om het hoofd van een baby te gebruiken bij je handelingen om de situatie op te lossen. En dat ga je alleen maar doen, als je bereid bent om te stoppen met wat-dan-ook met het hoofdje van de baby te doen.
Het is geen handvat. Ook niet een klein beetje. Punt.
Er zijn alternatieven, waarbij er véél minder risico is op een Erbse parese.
Wat zeg je, wat moet je anders, als ze op een dwarsbed ligt? Geheel eens - maar wat dééd ze daar dan ook?
super blog Rebekka, ik hoop dat ik niet de enige ben, die nieuwsgierig is naar jou visie op de betere alternatieven. want, oke, geen Mc. Roberts, Oke, geen dwarsbed, Oke geen "neem een hap lucht, pers 3x, uitblazen, nieuwe hap lucht", en oke gebruik het hoofd niet als handvat. maar wat dan wel, en, waar leren we dat dan?? hopelijk krijg ik dat te lezen in een van je volgende blogs... ga vooral door :-)
BeantwoordenVerwijderenJe krijgt het te lezen!
BeantwoordenVerwijderen