Schouderdystocie 11-delig, deel 11.

11. Waarin vragen en wat praktische adviezen voor iedereen.

"Do bees bee? Do bears bear?"
(Bruce Willis in 'Moonlighting')

"I trust birth and the woman who owns it."
(Carla Hartley)


Heb ik nou alles besproken wat ik wilde benoemen?
Bepaald niet.
Ik heb nog een waslijst vragen. Die groeit elke dag aan.

Dingen als: Wat voor invloed heeft toucheren?
Moet je dat eigenlijk wel doen?
Standaard? Op indicatie? Op welke indicatie dan?
Een rand wegdrukken?
Hoe lang wachten op persdrang?
Is 'actief persen' ooit zinnig?
Is een snelle baring veiliger dan een langdurige?
Waarom?

Wat zou er gebeuren als je bij een baring het uitgangspunt neemt dat een vrouw 'het probleem' bezit? En dat ze in verreweg de meeste gevallen volledig is toegerust om dit 'probleem' op te lossen? Net als bij alle andere functies van haar lichaam?
Wat zou er gebeuren als je als uitgangspunt neemt dat dat niet alleen 'empowering' is, maar ook simpelweg veilig? (Net als bij alle andere functies van haar lichaam?....)

Er is zó veel meer dat we níet weten dan dat we wél weten.

Wat dat betreft kunnen we maar beter hartelijk lachen om onze eigen 'deskundigheid'.



Een paar tips als toetje.

1. Wacht. 
Zorgverleners: Als er nog een mogelijkheid is om niets te doen - doe dan niets. 
Wacht in elk geval op de volgende wee (tenzij de geboorte van het hoofd voorafgegaan is door een cascade aan interventies). En wacht zéker tot de barende om je hulp vráágt.
Barende: Als het hoofdje geboren is en het lijfje volgt niet, volg dan je impuls. Bewéég je. Als je zit of knielt - ga dan staan. Als je staat - hurk dan diep.
Hier is tijd voor.

2. Zorgverleners: oefen dit wachten, want we zijn dat niet gewend.
Er zijn uiterst educatieve filmbeelden te vinden over wat ik bedoel - deze, Jaimes Birth, is een absolute 'must'. (N.B. het filmpje bevat zeer expliciete beelden van een geboorte).

3. Navel nooit, en dan bedoel ik ook echt NOOIT, af in de vulva. Het is niet alleen onnodig, het is levensgevaarlijk. 
(Gaat niet over schouderdystocie, maar hangt er wel mee samen. Ik kom hier op terug in een volgende post.)

4. Had ik al gezegd, maar kan ik niet vaak genoeg zeggen: áls je denkt dat je moet ingrijpen, kom in elk geval niet aan het hoofdje van de baby. De ruimte waar je moet zijn is de sacraalholte. Maar eerlijk gezegd denk ik, dat als je tip één toepast, de kans erg klein is dat je daar ooit komt.

5. Durf, zorgverlener of niet, eerlijk te zijn over angst. 
Angst is de slechtste raadgever die er is.

Angst is ook nog eens een van de meest besmettelijke emoties die er is.

Als je zwanger bent en je zorgverlener laat zich weifelend uit over risico's die gaan over jóuw lichaam of jóuw baby, zonder daarbij open te zijn over de eigen angst, wees dan op je hoede.

Beter helemaal geen zorgverlener dan eentje die zijn/haar angst niet kent.

6. Denk als zorgverlener na over je doen en laten - je aanwezigheid beïnvloedt het proces blijvend. Als je wilt weten of het fysiologische proces 'veilig' is of niet, dan heb je een probleem als je het effect van je eigen aanwezigheid niet kent.

Of met een vergelijkend voorbeeld: als je wilt weten hoe laat een kudde reeën gaat drinken en je gaat aan de waterkant op ze zitten wachten - dan is je conclusie waarschijnlijk dat ze: nooit drinken.

7. Zoek andere collega's op om over dit onderwerp van gedachten te wisselen. 

Ik denk vaak dat het vijf voor twaalf is voor het beroep vroedvrouw. Misschien hebben we ons iets te veel op het 'verlossen' gefocust.
Maar ik heb ook hoop - en moed. Vrouwen genoeg die ons het vak willen leren.
(En waar een (Bruce) Will-is, is een weg. ;-) ).

Tot de volgende keer.



Ik heb bij deze posts ontzettend veel hulp gehad van: Joyce, Mirjam, Sandra en mijn ouders. 
DANK! voor jullie feedback!