Protocollenboerderij Nederland

Het is bijna twee maanden geleden sinds m'n laatste post.

Eerst was ik van plan om eens iets 'leuks' te gaan schrijven in plaats van altijd maar die vragen, vragen, vragen.

Toen zakte de moed me in de schoenen en die heb ik vandaag pas weer op weten te hijsen. Maar het wordt toch weer mopperen vandaag!

De afgelopen maanden krijg ik een absolute overkill aan ontwikkelingen te verwerken. Een hele grote dieseltrein die door het land raast en niemand die hem af kan remmen. Een noodrem lijkt op dat ding niet te zitten. 

Integrale zorg, visie, veiligheid, centralisatie, thuisbevalling, you name it...

Ik ben zorgelijk over wat er in Nederland gebeurt.

Me di ca li se ring.

Met een schijnheilig sausje van veiligheid en risicobeperking, minister tevreden, journalisten tevreden, gynaecologen tevreden... Maar ondertussen zijn we vooral ook als verloskundigen zélf goed geholpen, hebben we tenminste alles 'gedaan' en niks gelaten, ons treft geen schuld en nog een goeie boterham en veel vrije dagen ook. Hoppa, wat willen we nog meer. En we kijken niet op een echootje meer of minder....

Nou er alleen nog even op rekenen dat vrouwen dankbaar ja en amen blijven knikken bij al die deskundigheid waar ze van mogen profiteren en zich vooral niet teveel gaan afvragen of dat bijdraagt aan hun welzijn en wat te doen als dat niet zo is...ach, zolang we onze macht maar laten gelden komt dat wel goed toch? Dames, dit beeldige T-shirt past iederéén, u dus ook! En anders helpen we wel even om het over uw hoofd te trekken...

En zo wordt bijvoorbeeld in rap tempo de thuisbevalling om zeep geholpen - mijn beroepsgroep werkt daar hard aan mee, minstens zo hard als de NVOG.

Maar op een aalgladde manier, want: Natúúrlijk zijn ze voorstander van thuis bevallen (mits dit veilig is en dat bepalen zij, niet de zwangere zelf) en Natúúrlijk zijn ze voorstander van 'keuzevrijheid' (daarom moeten er ook overal geboortehuizen komen, zodat vrouwen tenminste fatsoenlijk kunnen kiezen om dáár te gaan bevallen) en Natúúrlijk willen ze graag 'cliëntgerichte zorg' verlenen (waarbij 'cliëntgericht' zoveel betekent als: dat je de wens van de cliënt betrekt bij je besluit om de door haar gevraagde thuisbevalling te weigeren - je beslissing hoeft er niet anders van te worden, zolang je maar schriftelijk kan laten zien dat je op de hoogte was van en begaan met haar wens!).

Wat kun je hier tegen in brengen?

Het zijn toch de beste bedoelingen?

Een voorbeeld van waar deze volstrekte kolder toe leidt las ik vandaag in het verslag van de klachtencommissie van de KNOV, net uit.

Een vrouw bevalt in 2008 voorspoedig thuis van haar eerste kind, een gezonde achtponder. 

In 2010 is ze voor de tweede keer zwanger en komt bij dezelfde verloskundigenpraktijk als waar ze de eerste keer was. Ze wil graag weer thuis bevallen. Mag niet meer, vanwege haar BMI (Body Mass Index). 

Haar BMI - die hetzelfde is als bij haar eerste zwangerschap. 

Nieuwe protocollen, ziet u, vandaar hè.

De wetenschap is nou eenmaal in beweging, dat is bekend.

In 2008 was deze mevrouw nog gezond genoeg om thuis te bevallen, als primi nog wel, in 2010 niet meer. Zonder dollen!!! Zelfde mevrouw!!!

Deze mevrouw klaagt hierover. Denk je dat ze gelijk krijgt, of zelfs een woord van begrip van de klachtencommissie?

Vergeet het maar. Sterker nog, er is hier 'cliëntgerichte zorg' geleverd, omdat de wens van de mevrouw 'zorgvuldig' is 'meegenomen' in de afweging van het te voeren beleid!! 

Ik denk error error error error, ik sla eens hard met m'n kop tegen de muur, helpt niks, er komt geen begrip, het is me te absurd.

Misschien ben ik gek?

Hoe het ook zij - mocht iemand die dit leest toevallig een vrouw kennen die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, zeg haar dan even namens mij: het mogen dan moderne protocollen zijn, maar daarom is het nog niet 'wijs'....

En wat wijsheid is - dat is vaak best een zoekerij, maar in de protocollen an sich valt die wijsheid in elk geval niet te vinden.

Dus temidden van al deze absurditeit roep ik vandaag:

Lang Leve de eigenwijze!