Voor ik verder ga met 'schouderdystocie' en nadere mijmeringen over dit fenomeen - maar misschien nog wel meer over wat er misschien wel te leren valt uit de manier waarop er met het 'oplossen' ervan wordt omgegaan, vandaag eerst een intermezzo.
Omdat ik vind dat het helemaal 'mis' is met hoe we in Nederland omgaan met vrouwen - gewicht, afstand tot een ziekenhuis, bovenwoning, alles is een 'risico' en ik hoor veel te weinig tegengeluid.
Dus voor de duidelijkheid nog even:
Als het aan mij lag werd aan geen enkele vrouw puur op grond van haar gewicht geadviseerd om op voorhand een ziekenhuis op te zoeken voor haar bevalling.
En wel hierom.
1. Er zijn veel te weinig aanwijzingen dat ze in een ziekenhuis veiliger af is. Evidence dat ze meer kans zou hebben op fluxus of schouderdystocie is té zeer gekleurd door de setting waarin het is vergaard om ook maar iets te kunnen zeggen over de vergelijking thuis / ziekenhuis.
Dit betekent dat het net zo goed zou kunnen zijn, dat haar kans op een fluxus of schouderdystocie (én andere pathologie) alleen maar toeneemt - in zo'n mate, dat je je af kunt vragen waar je aan begonnen bent.
Dit geldt voor heel veel onderzoek en wordt me veel te weinig expliciet benoemd. Resultaten uit een klinische setting zijn niet over te zetten naar thuis.
Óók niet als de ziekenhuis-setting tot 'geboortehuisniveau' is geacclimatiseerd.
In Noorderdierenpark Emmen hebben ze de kooien ook vervangen door habitat-gelijkende eilanden, maar daarom is het nog wel een dierentuin.
2. Volgt uit 1. De aanname dat in het geval van een 'verhoogd risico' gebaseerd op statistische gegevens te herleiden valt dat een ziekenhuis een op voorhand veiliger plek is, berust op een redenatiefout die in deze tijd niet meer gemaakt zou mogen worden.
3. Het wordt tijd om te erkennen dat een protocol integraal voorbij gaat aan het individu. Lees Jo Murphy-Lawless, 'Reading Birth and Death'. Een absolute must-read voor iedereen die zich interesseert voor verloskunde.
Een citaat hieruit tot slot:
'We never hear from the women directly and we have no knowledge of how they construct their own situation. To construe them only as victims of their bodies and their circumstances fits with the obstetric agenda, as does the notion that data about outcomes can actually constitute proof about causation, as distinct from description.'
Tot de volgende keer!
Over mij
- Rebekka Visser
- Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten