Gewichtige vrouwen

Een vrouw van gewicht, met een BMI boven de 30 - 35 - 40  -
wordt dus tegenwoordig steeds meer gezien als een vrouw met een 'verhoogd risico'.
Ook als ik het hele wild-west dat is losgebarsten rondom de glucose-screening hier voorlopig buiten hou, valt er genoeg over te zeggen. Dat glucose-gedoe is een aparte post waard - maar voor dit moment laten we het bij een 'gewichtige vrouw' met de mooiste glucoses die we maar kunnen verzinnen. 
Die bestaan! 
Ze is zwanger van haar tweede, heeft twee jaar geleden na een ongestoorde zwangerschap een vlotte thuisbevalling achter de rug en verheugt zich op de komst van haar tweede kind.
Het thuis bevallen is haar goed bekomen - en dat wil ze graag weer.


Ze meldt zich bij haar verloskundigen aan. Deze verloskundigen hebben de afgelopen twee jaar niet stil gezeten. Sterker nog, juist deze jaren is de druk op hen om 'veilig' te werken heel erg toegenomen. Er gaat geen maand voorbij of er wordt wel weer iets nieuws gepubliceerd waaruit blijkt dat de eerste lijn in Nederland het niet goed doet, of dat het systeem niet deugt, dat we te weinig ingrijpen, dat we een 'hoge babysterfte' hebben. Gynaecologen kunnen het niet laten om over een tak van de gezondheidszorg waar ze doorgaans weinig in hebben rondgekeken (de eerste lijns verloskunde dus) met een deskundig gezicht van alles te zeggen. Een bevalling is een bevalling tenslotte. Toch? 
De verloskundigen willen hun goede wil graag tonen en nemen dus actief deel aan overleggen met ziekenhuizen. Daarbij komen er steeds meer protocollen.  
En die protocollen worden natuurlijk niet uit een of andere mouw geschud - nee, die zijn zo veel mogelijk 'evidence based'.


Een collega had het laatst ergens over de 'Grote Drie', de schrik van elke vroedvrouw - Schouderdystocie, Fluxus en Onverwacht Slecht Kind.


Je moet wel erg onderkoeld zijn als vroedvrouw wil je niet ooit eens, als deze dingen 'gebeurden' bij een thuisbevalling, een gedachte hebben gehad als: 'was ik nou maar in het ziekenhuis geweest'. In een ziekenhuis is veel meer backup en daar lopen de artsen rond die, bij echte pathologie, bij kunnen springen.


Toch hou ik zelf een onzeker gevoel bij die veronderstelde extra veiligheid van een ziekenhuis.
Dit is een complex onderwerp en er is niet een antwoord waarvan ik denk 'zo zit het'. Maar is voel me toenemend ongerust over het gemak waarmee dingen voor 'waar' aangenomen worden, simpelweg omdat 'iedereen het zegt'. 
Of voor waar worden aangenomen omdat het 'evidence based' zou zijn. Er is nog altijd maar bar weinig onderzoek beschikbaar dat over te zetten valt op een eerstelijns setting. Die is er namelijk vrijwel niet meer in de wereld. Ja, hier in Nederland, maar wij hebben een inhaalslag te maken op het gebied van onderzoek...als we nog tijd hebben.


Terug naar de zwangere.
Zij hoort bij de intake van haar verloskundige dat voortschrijdend inzicht laat zien, dat een zwangere met haar BMI beter in een ziekenhuis kan bevallen. 
Zij begrijpt het niet goed - twee jaar terug woog ze evenveel als nu en ze is nooit een dag ziek, ze voelt zich zelfs heel gezond! Tegen een bevalling ziet ze niet op, de vorige keer ging het prima...waarom moet ze naar een ziekenhuis?
Het zal niet makkelijk geweest zijn voor de verloskundigen om hier een antwoord op te vinden. En kennelijk hebben ze er ook geen antwoord op gevonden waar de zwangere werkelijk vrede mee had, anders was de zaak niet in een klacht geëindigd.


Een vrouw met een hoge BMI zou een verhoogde kans hebben op een schouderdystocie en op een fluxus, twee van de Grote Drie....
En hoewel ik weet, dat er ook onderzoek is die dat bevestigt - 
je raadt het al, daar kom ik weer met m'n vraag:
"Is het waar?"
Laten we het eerst eens over die schouderdystocie gaan hebben. Heeft deze betreffende mevrouw, met haar voorgeschiedenis en motivatie, een verhoogde kans op een schouderdystocie? En zo ja, hoe komt dat dan?


Wordt vervolgd!