Schouderdystocie 11-delig, deel 5.

5.

Waarin omschreven wordt hoe je via de huidige definitie van schouderdystocie zicht krijgt op een hardnekkig misverstand.

"Waar je niet naar kijkt, dat zie je niet."

(onbekend)


De definitie van schouderdystocie die de NVOG-richtlijn aanhoudt is:

‘Er is sprake van een schouderdystocie wanneer na de geboorte van het hoofd en het naar sacraal bewegen hiervan, additionele obstetrische handelingen nodig zijn om de schouders geboren te laten worden’.

Zoals ik al in m’n blogposts van 8 augustus 2011 en 27 augustus 2011 heb willen laten zien, is deze definitie voor een goede analyse van het probleem schouderdystocie ontoereikend. Ze laat iets zien over de uitgangspunten die we hebben. Daar liggen misverstanden.
Ik noemde al eerder dat als de definitie 'vaag' is, dit er ook op kan wijzen dat we het probleem niet helder hebben. Het zal je inmiddels niet verbazen dat ik inderdaad denk dat we het probleem niet helder hebben.

Er is een stuk van de definitie op twee manieren te lezen: '(...) het naar sacraal bewegen hiervan (...). Dit kan ik lezen als:
- Het hoofd beweegt naar sacraal, of
- De zorgverlener beweegt het hoofd naar sacraal

Die eerste - als dat is wat er wordt bedoeld, is er sprake geweest van een observatieprobleem. Vanaf het moment dat het hoofd geboren is, beweegt het eerder van het sacrum áf dan er naartoe. Althans, als de zorgverlener het ontwikkelen achterwege zou laten (en dat zou hij/zij primair moeten doen, kom ik op terug). Het hoofdje beweegt maar net hoe het lijfje volgt. Misschien is dat inderdaad sacraalwaarts, wanneer de voorste schouder eerst komt, vaker is dat recht naar beneden of symfysewaarts, omdat de achterste schouder eerst komt. 

Je komt daar alleen maar achter als je vrouwen afraadt op bed plaats te nemen én als je stopt met ontwikkelen. *

Stel nou dat dit inderdaad bedoeld wordt - dat het hoofdje sacraalwaarts beweegt nadat het geboren is, is het dan niet heel waarschijnlijk dat iemand die dat denkt, ervan uitgaat dat de voorste schouder eerst geboren dient te worden?
En stel nou, dat dat ertoe leidt dat die zorgverlener gaat proberen te helpen om de voorste schouder eerst geboren te laten worden?
En stel nou, dat in het geval van die betreffende baby, zonder 'ontwikkelen' de achterste schouder eerst was gekomen? Wat zou dat voor gevolg kunnen hebben?

Dan de tweede - die gaat uit van de veronderstelling dát er obstetrische handelingen nodig zouden zijn om de schouders geboren te laten worden. (zie lege artis ontwikkelen).

Ook in dit geval is er volgens mij sprake van een observatieprobleem. Iedereen in dit vak die zo af en toe de natuur haar gang laat gaan, weet dat dit niet waar is. In de dynamiek van de baring is de spontane geboorte van de schouders van de baby prima meegeleverd. 
Dat wil zeggen: er is helemaal niemand anders nodig behalve de moeder en de baby. Punt.
De reden om een zorgverlener aanwezig te laten zijn is op zijn mooist 'voor het geval dát'. 

Het woord ‘additioneel’ in de definitie suggereert dat er, naast 'ontwikkelen', in het geval van een schouderdystocie iets ‘extra’s’ nodig is. En dat klopt dus niet. Er is normaliter níéts nodig, dus ook niet 'ontwikkelen'.

Hier ligt een probleem, dat er volgens mij aan bijdraagt dat de deur steeds wijder open gaat naar toenemend onbegrip over hoe een baby op veilige wijze geboren wordt. 
Hoe vaak voegen onze handen daar nu echt iets aan toe? Of doen ze vooral afbreuk aan die veiligheid?

Of met andere woorden: waar je niet naar kijkt, dat zie je niet.
Kijken we genoeg naar onszelf, naar wat we doen en wat we vanzelfsprekend vinden?

Morgen verder.

* (Terzijde en ook voor latere berichten nog van belang: het moge duidelijk zijn dat er een wezenlijk verschil is tussen een vrouw die aangeeft te willen liggen en een zorgverlener die van haar verwacht dat ze gaat liggen.)