4.
Waarin nog iets meer over de Erbse parese en het besef waar je eigenlijk aan staat te trekken.
“The assertion of obstetrics, that it has conquered death, making childbirth safe for women, requires careful examination because the medicalisation of childbirth has not been an unqualified success and has not given to women all the benefits it claims to have done.”
(Jo Murphy-Lawless, Reading Birth and Death)
(Jo Murphy-Lawless, Reading Birth and Death)
Een van de gevolgen van de handelingen die we verrichten om een schouderdystocie op te lossen is schade bij de baby aan de plexus brachialis, met name de Erbse parese. Hier kun je er een definitie van vinden.
Er zijn mensen die beweren, dat een Erbse parese een geboortetrauma is dat ook spontaan kan ontstaan, dus zonder toedoen van een zorgverlener.
(Zie bijvoorbeeld dit artikel in PubMed: Are all brachial plexus injuries caused by shoulder dystocia?)
Geloof jij het?
Ik absoluut niet.
In de NVOG richtlijn worden argumenten genoemd die de theorie dat een Erbse parese spontaan kan ontstaan zouden ondersteunen.
Allereerst omdat bij 50% van de Erbse pareses géén schouderdystocie gerapporteerd wordt. Maar dat zegt toch helemaal niks? Het zou net zo goed kunnen zijn dat er dus door sommige zorgverleners vrij standaard zó hard getrokken wordt, dat ze een kind een Erbse trekken terwijl er geen sprake was van een situatie die ze als ‘schouderdystocie’ omschrijven. De lijn tussen ‘ontwikkelen’ en ‘trekken’ is soms maar dun.
Vervolgens wordt de mogelijkheid opengelaten dat plexusschade alleen door de ‘maternale uitdrijvende kracht’ kan ontstaan.
Sure. Alsof je een Erbse ook kunt ‘duwen’.
Ik wil graag de eerste Erbse parese gerapporteerd zien na een baring waarbij de baby door niemand werd aangeraakt behalve door z’n eigen moeder. Bij een ‘ongemanagede’ baring dus, vanaf de start van de weeën tot de geboorte van zijn tenen. Bij een kerngezonde baby.
En tenslotte, omdat er ook bij een keizersnede een Erbse kan ontstaan.
Ja, duhuh...:
 |
| Photo ©2013 Patti Ramos Photography http://www.facebook.com/doulapattiramos |
Ik snap natuurlijk best hoe lastig het is om zo’n glibberige baby te grijpen als je een keizersnede doet. En ik snap ook best dat dit een extreme foto is.
Overigens heb ik zelf heel veel vaginale bevallingen gezien waarbij dit getrek vrijwel zo gebeurde. En heb ik trouwens zelf helaas ook wel zulke dingen gedaan. Het valt goed beet te pakken, zo’n hoofdje.
Maar even nuchter. Hoe zijn we ooit op het idee gekomen dát een babyhoofdje bruikbaar is om een baby mee te manoeuvreren?
En dan niet gezellig een beetje boven water houden terwijl het kindje in de tummy tub dobbert, nee nee, meer iets als - als ik bij een kraamvisite de baby aan het hoofd uit zijn bedje trek, was het snel gedaan met mijn carrière!
Áls het mogelijk is om de incidentie omlaag te brengen moeten we ophouden er omheen te draaien; een Erbse, die trék je. Het is iatrogene schade.
Áls het mogelijk is om de incidentie omlaag te brengen moeten we ophouden er omheen te draaien; een Erbse, die trék je. Het is iatrogene schade.
Morgen verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten