Boven bevallen!

De telefoon gaat. Een zwangere aan de lijn met een paar vragen. Ze heeft de intake-ster van haar kraamzorginstelling langs gehad en zou er 'bijna bang' van worden...
Deze had namelijk bij haar geïnformeerd of ze wel boven 'mocht' bevallen van haar verloskundige (dat ben ik). Dat 'mocht' namelijk tegenwoordig van heel veel verloskundigen niet meer, zei ze, en dus leek het haar een goed idee dat de zwangere dat bij mij checkte.
De zwangere, die een heerlijk Zuid-Hollands accent heeft, zei: 'nou, je hebt t er nooit met me over gehad...hoe zit dat?' (ze zei ook nog: 'in Leiden beviel ik op een flat, daar werd nooit moeilijk over gedaan!' Maar dat was een jaar of acht geleden, ik vrees dat ook daar de tijden inmiddels veranderd zijn.)
We hebben er om gelachen en ik heb haar wat verteld over wat ik hieronder ook vertel, maar achteraf kon ik er wel om huilen - om het massale verlies van vertrouwen wat, ook hierbij weer, scherp aan het licht komt.


De redenering is als volgt: stel dat een vrouw boven bevalt en ze krijgt een fluxus en je wilt insturen. Stel dat ze dan zelf niet meer in staat is om van de trap te komen. Dan moet ze getild. Dat is vervelend. En dan krijg je bovendien moppers van de broeders van de ambulance, want die 'mogen' niet meer tillen.
Dus is het beter als bevallen op de begane grond gebeurt (en zijn ook bovenwoningen verdacht).


Ok dan.
Daar hebben we de calamiteiten weer. Je bent een goede verloskundige, als je te allen tijde alert bent op calamiteiten en ze het liefst vóór bent. 
Nou wil ik zeer zeker niet beweren dat een goede vroedvrouw geen weet moet hebben van de mogelijkheid van calamiteiten. 
Vertrouwen durven hebben is dan ook heel wat anders dan je kop in het zand steken.
Maar vrouwen restricties opleggen, in hun eigen huis nota bene, van waar ze wél en waar ze niet mogen bevallen - het raakt kant nog wal.
En heeft een component die de bovengenoemde zwangere direct benoemt: - je introduceert er angst mee, 'ik zou er bijna bang van worden' - zonder dat ook maar enigszins is aangetoond dat dit terecht is! Én terwijl op velerlei wijze wél is aangetoond dat angst een emotie is die we slecht kunnen gebruiken bij een baring.


Ja, het is heel naar als een vrouw een fluxus krijgt en nog collabeert ook. En dan de trap af moet. 
En ja, het is heel naar als het dan zo zou zijn dat ambulanceverpleegkundigen tilhulp weigeren. Maar dat zou dan wat mij betreft betekenen, dat die ambulanceverpleegkundigen onvoldoende op de hoogte zijn van het belang van de vrijheid voor een barende om in haar eigen huis een plek te zoeken waar ze zich prettig voelt! En dat vroedvrouwen hun 'buffer-'functie dus serieuzer moeten nemen, onder andere door dit aan ambulanceverpleegkundigen duidelijk te maken. Dit soort organisatorische zaken moet de zwángere niet, door middel van beperkende maatregelen, op hoeven te lossen, dat moeten de zorgverleners doen!


Ik zou er voor zijn dat we op zo'n manier onze zorg organiseren, dat we een vrouw zonder al te veel poeha van de trap helpen, als ze dat zelf niet kan. En het 'probleem' niet groter maken dan het is.
Want de meeste vrouwen krijgen geen fluxus. En van de groep die wel te ruim vloeit, hoeft echt niet iedereen naar het ziekenhuis.
Maar vrouwen verplichten op de begane grond te bevallen, al dat 'moeten' en 'mogen', is misschien wel 'goed bedoeld', maar doet ondertussen niets anders dan vrijheid inperken. En die vrijheid, die is mij een groot goed. 
Bovendien 'voedt' dit soort restricties onze angst in plaats van onze moed, en dat leidt slechts tot verlies van vertrouwen. 
Maar dan is alles verloren, want zonder vertrouwen geen leven...