Solidariteit. Deel twee.

Ik heb altijd geleerd dat ‘solidair zijn’ betekent dat je iets achterwege laat om een ander te steunen.

Dat je door je handelen laat zien dat je bij elkaar hoort. ‘Saamhorigheid’.

Dat we in deze tijd onze saamhorigheid tonen door onszelf te isoleren vind ik ingewikkeld. Daar klopt iets helemaal niet.

Het hád kloppend kunnen zijn, als alle maatregelen op basis van vrijwilligheid waren gebleven.

Het onderwerp van m’n eerste stukje over corona was dan ook: solidariteit kun je niet afdwingen. Dan is het geen solidariteit meer.

Het liep anders. Onze regering besloot dat er middels noodverordeningen op dat ‘thuis blijven’ en ‘afstand houden’ gehandhaafd moest worden. 

Dat besluit heeft het woord ‘solidariteit’ compleet uitgehold. 

Het idee was: als we nu allemaal tegelijk ziek zouden worden dan komt er een tekort aan IC-bedden. Door onszelf te isoleren houden we de epidemie mogelijk in bedwang.

Die redenering kan ik volgen.

Maar kan iemand me uitleggen wat er solidair aan is om kwetsbare mensen actief van de buitenwereld te isoleren?

Dat is toch iets heel anders dan jezelf isoleren?

Het zou solidair zijn geweest als we in maart ruimte hadden gemaakt voor elke burger die dat wilde om met hun ouderen, gehandicapten of andere kwetsbaren in quarantaine te leven. 

We hadden alle afdelingen kunnen inrichten als ‘logeer ruimtes’, waar mensen samen met hun dierbaren hadden kunnen verblijven. In isolatie, uit solidariteit met hen. Op vrijwillige basis. 

We hadden alles in het werk kunnen stellen om die ouderen en kwetsbaren tijdelijk, in isolatie, bij hun familieleden te laten verblijven. En die dan in alle praktische opzichten te helpen en ondersteunen. Zonder consequenties voor de plaats in de instelling waar ze verbleven.

Zou dat duur geweest zijn? Duurder dan het stilleggen van de economie zou dat niet geworden zijn denk ik. Niet haalbaar? Kom op zeg. Met elkaar, voor elkaar, toch?

En wat 1 juni betreft; 

Het zou solidair zijn geweest als we in de media die paar duizend mensen die op vredige wijze gedemonstreerd hebben in Amsterdam respect betoonden. Voor hun moed om in deze tijd naar buiten te gaan. 

Dat we onze angst voor één keer voor ons hielden, omdat het indrukwekkend was en het onderwerp groots en zwaarwegend. 

Dat we voor één keer onze moralistische waffel hielden op de social media. Uit solidariteit.

Femke Halsema, respect voor je moed om, toen je zag dat er veel meer mensen naar Amsterdam kwamen dan ingeschat, ervoor te kiezen om geen geweld te gebruiken en met rechte rug tussen de demonstranten te gaan staan. 

Wát een solidariteit toonde je daar.

Moge het een voorbeeld zijn!