Leven is kiezen

Langzaam lezen vandaag aanbevolen.

"Laat anderen erover klagen dat dit een boze tijd is; ik klaag erover dat ze miserabel is; want ze is zonder hartstocht."

(Sören Kierkegaard)

Leven is kiezen - dat zegt mijn moeder.

Gisteren kreeg ik een boek binnen, besteld via boekwinkeltjes.nl.

Er zijn er nog vele van in omloop - en dat is een hint!

Het boek heet 'The Family of Woman' en is uit 1979. De foto's verderop komen er uit. Huiveringwekkend eerlijke foto's staan er in.

"Barst een knop, pijn welt op.

Alle groei brengt weeën mee."

(bijschrift in 'The Family of Woman')

Als ik stilval met m'n breiwerk - dan komt op: wat een domme waan om te denken dat

de perinatale sterfte tot bijna nul te reduceren valt

en bovenal - dat onze wereld dan een betere wereld is geworden.

Een kind dat doodgaat en de gruwel daarvan - ja, dat lijkt heel logisch dat we 'met elkaar' zeggen: dat moeten we voorkómen. Ik weet maar weinig dingen die pijnlijker waren om te zien dan een moeder die aan het zorgen was voor haar dode baby; dekentje rechtleggen, kleertjes beter aandoen, haartjes weer goed...

Maar als het zwaartepunt ligt bij het streven naar 'alle babies in leven' - wat doen we dan? Waar stoppen we onze tijd in? 

Hebben we, in onze drukte om de dood buiten de deur te houden, dan nog genoeg aandacht voor 'leven'?

'Helpt het?' Maken we dan van de wereld een betere plek, waar allemaal gezonde mensen wonen, met perspectief op een 'productief en gelukkig leven', zoals ik laatst las in een hele griezelige column van Piet Borst (NRC 7-5-11)?

Ik krijg een jas van groene zij.

De naaister vroeg: ben je niet blij?

Ik zei: jawel, maar ik wil hem open.

Ik wil wel de jas, maar niet de knopen.

De naaister zei: mijn lieve kind

luister eens wat je hiervan vindt.

Er was eens een arme vrouw

die niet wist wat ze hebben wou.

Een kindje wel - een wiegje niet.

Een hete traan - zonder verdriet.

Een mooie droom - maar nooit in bed.

Een echte zeeman - zonder pet.

Een warme plek - maar o, geen vuur.

Een huisje wel - maar zonder muur.

Toen had ze niks. Toen werd ze oud.

Toen heeft ze zelf een vlot gebouwd.

Nu dobbert ze al op de zee

en zingt: ho-la-di-jo-di-lee

(Uit: 'Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is' - gedicht van Ienne Biemans)

Ik wil de dood niet buiten de deur willen houden 

want ik kán de dood niet buiten de deur houden

Dat betekent niet: alle ziekte en ellende maar passief en lijdzaam aanvaarden -

maar wél dat ik met passie durf te zeggen: 

'leven' - dat is heel wat anders dan 'niet dood zijn'.

Het is óf/óf. Je kunt het niet op een akkoordje gooien met het leven.

 Voor de honderd en éénde keer

hoor ik het verhaal van haar zonen

zware jongens bij de bevalling

dertien en twaalf pond

en ze had zo graag een meisje gehad

maar ja die éne keer

die doodgeboren helft van een tweeling

dat was een meisje zei de dokter

en weer slikte ze haar tranen weg

hoe lang kan een mens huilen om dat verdriet

ze is van 1890 lees ik in de status

(Yvonne Kolk, Mijn eigen huis, Ambo 1982)

bullshit alarm

Bullshit alarm - een ingebouwde eigenschap die de meeste mensen hebben - als iemand iets zegt waarvan je denkt: wat een flauwekul...dat er dan een bel gaat rinkelen, op zo'n manier dat het verbazend is dat degene die de flauwekul staat te verkondigen dat zelf niet ook hoort.


Hij ging hard af, toen ik een stuk uit de 'concept' Verloskundige Indicatie Lijst (VIL) las. Bladzijde 17:


"Het betrekken van patiënten/cliënten bij een brede richtlijn als de VIL is minder eenvoudig dan bij andere richtlijnen. Zwangerschap is een lichamelijke staat die slechts van tijdelijke aard is, en over het algemeen is dus ook de interesse van de cliënt in zaken die met zwangerschap en baring te maken hebben van tijdelijke aard. Zij voelen zich dus vermoedelijk minder snel geroepen om zich te verenigen in een patiëntenvereniging die de belangen van aanstaande ouders behartigt."


Een paar weken terug liep ik met mijn collega een winkel in. De eigenaar van de winkel kent ons en weet wat wij voor de kost doen. 'Lijkt me een zwaar beroep', zegt ze, 'vroedvrouw'. En hup, daar kwam haar verhaal in het kort, van haar eerste bevalling, dertig jaar geleden. Duurde drie dagen, eindigde in een tangverlossing. En alles nog in haar geheugen als de dag van gisteren. Een ervaring die haar blijvend heeft veranderd.


Ik krijg soms in een week tijd zó veel (diep bedroevende) verhalen te horen over wat vrouwen meemaken tijdens hun bevalling. Een gebeurtenis die weliswaar van tijdelijke aard is, maar die onuitwisbaar in hun geheugen gegrift staat en diep ingrijpt op hun zelfbeeld én op hun functioneren als moeder. En wat dan opvalt, en ik denk dat veel vroedvrouwen dit herkennen, is de gretige behoefte van vrouwen om hier over te praten. In dat licht is het volgens mij niet zozeer jammer dat die focusgroep niet van de grond is gekomen, maar meer een veeg teken.


De mythe 'als de baby er eenmaal is ben je alles vergeten' staat kennelijk nog als een huis - althans, in zorgverlenersland.
Hoe verklaar je anders die twee keer 'dus' in dat citaat - zwangerschap is van tijdelijke aard - 'dus' is de interesse ervoor van tijdelijke aard - 'dus' vrouwen voelen zich niet geroepen om zich hieromtrent te organiseren.


Een lichamelijke staat?
Van tijdelijke aard?
Met tijdelijke interesse?


Hoewel ik groot respect heb voor elke individuele schrijver van deze VIL als persoon, als het om bovenstaande argumentering gaat - 
komaan zeg, wat een onzin!


Dat die focusgroep niet van de grond is gekomen brengt wat mij betreft iets aan het licht - iets dat heel dringend aan het licht moet worden gebracht, namelijk dat vrouwen op dit moment dus geen stem hebben! 
En in plaats van dat wij zorgverleners stellen: zonder de actieve inbreng van cliënten in de ontwikkelingsfase van de VIL (en niet in de commentaarfase) komt er geen nieuwe! - blijkt het voor de voortgang van het programma niet uit te maken.
Dat vind ik erg. Sommige verwijsindicaties in de VIL zijn dermate veel voorkomend dat ze voor heel veel vrouwen heel veel extra interventies betekenen.


Een ander citaat.

"Over the years I have been practising, I have learnt that women need to be able to talk as equals with doctors, to be informed of the choices available to them and encouraged to make up their own minds about becoming pregnant (...). I have realised how important it is for a woman to feel in control of the birth process if she is going to emerge as a confident parent." 

(Wendy Savage, Birth and Power, Pinter&Martin 2011). 

Dit citaat is 25 jaar oud! Uit de herdruk die dit boek is, wordt helder dat de vraag "who controls childbirth?" nog net zo actueel is als toen.  

Hoogste tijd voor een diepgaander analyse van het 'waarom' het niet gelukt is met die focusgroep dan die paar veronderstellingen in 'dus-vorm'!


Hebben we zitten pitten met z'n allen de afgelopen 25 jaar?

opnieuw een (feministische) paradox

Er was eens, rond 1920, een dokter in Amerika, dr.Joseph de Lee. Hij werd beroemd met een artikel dat 'The Prophylactic Forceps Operation' heette. Daar bedoelde hij overigens een bevalling mee, maar dan op de manier zoals hij dat het veiligst achtte. 
Een vrouw ging onder zeil door middel van 'Twilight Sleep' - dat was: door haar morfine en scopolamine te geven. Dat laatste was een middel waar je geheugenverlies van kreeg, waardoor vrouwen zich hun bevalling niet 'hoefden' te herinneren. Vervolgens werd meestal de forceps gehanteerd om de baby geboren te laten worden. 
Je kunt, als je per ongeluk verder wilt lezen over de technieken van dr.de Lee en zijn argumenten om op deze manier bevallingen te 'doen', hier een artikel vinden. De manier waarop hij een bevalling beziet (als pure pathologie namelijk) heeft onze huidige kijk op de zaak diepgaand beïnvloed - een invloed waar we nog lang niet vanaf zijn, maar dat is voor een ander stuk. In elk geval heeft dr.de Lee er zijn steentje aan bijgedragen dat ook wij het nog altijd hebben over een bevalling 'doen'.


Opvallend is, dat het juist de feministes uit die tijd, de 'suffragettes', waren die zeer gecharmeerd waren van deze nieuwe 'technieken'. 
Ze vochten voor het recht op een pijnloze bevalling. En ze kregen wat ze vroegen; jarenlang bevielen zeer veel vrouwen in Amerika met 'Twilight Sleep' en de bijbehorende 'forceps-operation' (in sommige ziekenhuizen was het percentage tangverlossingen 70%!).


Als je je gaat verdiepen in wat 'Twilight Sleep' is, kun je je nauwelijks voorstellen dat dergelijke barbarij door vrouwen zo fel werd begeerd.


Wij Nederlanders hebben ons de laatste jaren hard gemaakt voor het 'recht op pijnbestrijding' tijdens de bevalling. Het aantal vrouwen dat met een ruggenprik bevalt, stijgt dan ook enorm - hoewel we nog lang niet aan de percentages zitten zoals bijvoorbeeld België die heeft.
Juist in hogeropgeleide kringen wordt elke minimale geuite twijfel over het bevrijdende effect van het 'recht' op technische verworvenheden bij een bevalling, bedolven onder een golf van verontwaardiging: alsof je aan basisrechten van de vrouw komt.


Nu niet gaan denken dat ik vind dat we niet veel hebben geleerd van de geschiedenis. Of dat ik denk dat er niet over wordt nagedacht dat het recht op 'vrije keuze' voor een bepaalde behandeling enorm grote gevolgen kan hebben voor andere 'vrijheden', zoals bij 'Twilight Sleep' het geval was.
En ook niet gaan denken dat ik zo'n type vroedvrouw ben die zuinig gaat kijken als vrouwen een epiduraal willen.


Waar ik over wil schrijven gaat niet over het niveau zorgverlener - klant.
Het gaat over - hoe wij als cultuur een bevalling benaderen.
Hoe wij cultureel gezien een vrouwenlijf benaderen.


Worden vrouwen tevredener over hun bevalling als ze een epiduraal krijgen? Niet an sich, dat hangt van meerdere factoren af.
Is het echt waar dat baringspijn te vergelijken is met amputatiepijn?
Dat zal voor sommige vrouwen misschien recht doen aan hun ervaring - maar een baring is op geen enkele manier te vergelijken met een amputatie. In het ene geval brengt een vrouw een kind op de wereld. In het andere geval zet (hopelijk) een chirurg een arm af, maar in deze vergelijking gebeurt dat natuurlijk op het slagveld. We weten nog bijzonder weinig af van pijn, maar wat we wél weten is dat het maken van zo'n vergelijking met amputatiepijn echt kant noch wal raakt.
Is het echt waar dat bevallen een riskante bezigheid is?
Dat kan het vast wel zijn, maar meestal niet.
Die in alle passiviteit wordt 'ondergaan', waar een vrouw als het ware een soort 'slachtoffer' van is?
Dat hoeft beslist niet!
En dat het dus een teken van menselijkheid is van een cultuur, als de vrouwen ruimhartig worden voorzien van 'adequate pijnbestrijding'?
Daar zit nou pas echt de kink in de kabel.
Hier is namelijk echt heel veel evidence over!
Als vrouwen alle ruimte nemen (en: krijgen) om hun bevalling te bezien als een uniek proces, waarbij van tevoren niets 'hoeft' en alles 'mag'; als vrouwen gerespecteerd worden als voor rede vatbare wezens die precies kunnen aangeven wat ze nodig hebben; als vrouwen ab-so-lute privacy gewaarborgd krijgen en domweg met rust gelaten worden tijdens hun bevalling; als vrouwen tijdens hun bevalling precies die mensen in hun buurt hebben, die zij en zij alleen erbij wil hebben;
dan blijken deze vrouwen maar zeer, zeer zelden 'adequate pijnbestrijding' nodig te hebben.
Dit gaat over voorwaarden.
Voorwaarden, waaraan, ook in toenemende mate in Nederland de afgelopen 15 jaar, niet wordt voldaan.


Dus vrouwen, als het inderdaad zo is dat 60% van de vrouwen over een jaar of wat bevalt met een ruggenprik - 
welk kind hebben we dan precies met welk badwater weggegooid?
Hoe zit dat met 'baas in eigen buik'?


Wordt vervolgd.

English version of petition

IMPORTANT: THIS BLOG IS NOT THE PETITION, JUST THE EXPLANATION OF "HOW IT WORKS". 

So, after reading this whole post, go to: http://autonomezwangeren.petities.nl/  and use the following instructions at the end of this page. Pay especially attention to the fact that, when you've signed the petition, you receive a return mail from them to 'activate' your signature!

Text of petition:


The right of autonomous choice for birthing women in the Netherlands

The Dutch government is reducing the right of expecting women to choose the place of birth. 

Therefore, the entitlement of home birth is under threat. 

On the questionable advice of certain medical specialists, Mrs Edith Schippers, the Dutch minister of health has begun a process that reduces the ability of expecting women to make personal choices. 

By claiming that hospitalised birth is ‘safer’ for all women, dubious medical opinion is generating dissatisfaction amongst some women and fear in others.

The autocratic decisions being made by politicians are minimising the freedom and responsibility of individuals to make self-assessments of risk and the choice of home birth.

This petition is intended for the minister of health.

Petition 

• We demand the legal right to self-determination and responsibility for our own bodies and those of our unborn children.

• We do not accept governmental decisions regarding the place of birth based on controversial, medical opinions that can be effectively challenged by scientific evidence.

• We demand that governmental policies and health service organisation be based on  the needs and desires of expecting and birthing women, not the convenience of hospital based professionals.

I,

Place of domicile

Sign the petition "Right to autonomous choice for expecting women.".

                                Yes, my name and place of domicile  may be viewed under the petition.

e-mailadres

Your data will not be handed onto third parties and remain under the management of the Corporation Petitions.nl.

For more information read our Declaration of Privacy

                                            Click to sign

(For privacy details, read below:

Your privacy

Petities.nl only makes use of cookies during your visit to the site, is approachable for everyone and can be visited anonymously. We keep track of the internet addresses visiting the website. This information we only use to improve the website.

As required by law  your personal data are used only for the purpose you provided them for: the recipient of a petition gets a view into the list of signers to be able to check the petition or to get an impression of the supporters. The recipient also is allowed to take up personal contact with you, but in practice the recipient commutes only with the petitioner as spokesman(woman) of all signers.

If you sign anonymously your data disappear (except the time of signing) out of the data base after the petition is closed. If you indicated that you publicly support the petition, you name, place of domicile and title/description  remain in the data base to be viewed on the web. Should you later on no longer wish to have your signature visible on the web you can change that by means if the link in the e-mail you received to confirm your signature. After that it will take at least a week for the search machines to omit your signature from the search results.

When you sent a mail to the webmaster your e-mail is only used for correspondence having to do with your question, complaint or remark. You will not receive any impersonal information (like a newsletter), unless you yourself make a request for a newsletter.

When you sign a petition you will receive always three e-mails from info@petitions.nl:

1. To confirm, within a few minutes until one day after signing.
2. To announce that the petition is going to close and will be handed, weeks or months after you signed.
3. To let you know the result of the petition, within six weeks after the handing over of the petition.

Besides that the petitioner may send news three times about progress of the petition via petitions.nl to those who stated to have no objections to that. You can notify your wish not to receive this by following the link in the first e-mail you received when confirming your signature. Should you no longer have that e-mail, you can retrieve it by signing the petition once more with exact the same e-mail address.)




After reading all this....
Go to 'autonomezwangeren.petities.nl',
sign the petition as explained here and then:
go to your email-'inbox',
open the mail you received from: webmaster@petities.nl
and click on the blue link that says: 
"U kunt uw ondertekening bevestigen door op deze link te klikken"


After that, your signature becomes legitimate on the petition!


Many thanks!!