Wanhoop niet -
Het water zal de stenen breken
Dat is een fragment uit een gedicht dat ik bij m'n afstuderen meekreeg.
Daar denk ik de hele dag aan, vandaag, gisteren - en steeds als ik op de petitie kijk.
Ik zie hoeveel vroedvrouwen tekenen - werd hun stem de laatste tijd wel voldoende gehoord?
Ik lees wat vrouwen schrijven, hoeveel kinderen ze hebben gebaard, en hoe belangrijk en goed t voor ze was dat dat thuis gebeurde - en ik las een vrouw die schreef hoe ze intens hoopte dat haar dochter dit recht ook nog had.
Wij vrouwen willen onze eigen keuzes maken.
En daarbij wordt direct duidelijk dat 'thuis' veel meer betekent dan alleen een 'plezierig extraatje'.
Ook op Walcheren wordt nog steeds veel thuis bevallen, al 'mag' dat officieel niet meer.
Ook op Schiermonnikoog wordt nog steeds veel thuis bevallen, minimaal anderhalf uur bij een ziekenhuis vandaan...en dat is iets groots, iets belangrijks, iets wat niet in statistieken te vangen valt!
Zij die zich willen uitspreken over of afstand te groot is om 'veilig thuis te kunnen bevallen' zouden moeten weten wat het betekent om thuis te bevallen.
Het regent handtekeningen - ik hoop dat al deze vrouwen die tekenen nog velen vrouwen oproepen om dat ook te doen -
als water, dat de stenen breekt
Over mij
- Rebekka Visser
- Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten