Verloskundige, arts - en auto-met-chauffeur

Vroeger moesten we het doen met wat de natuur, waarvan tegenwoordig iedereen weet dat ze wreed is, ons voorschotelde. Tegenwoordig kennen we de gevaren en kunnen ons leven erop aanpassen. Dankzij onze kennis en voortschrijdende techniek sterven er in het Westen tegenwoordig vrijwel geen vrouwen meer tijdens zwangerschap en bevalling - en zeer weinig kinderen.

Je bent verloskundige. Of dokter.

Je hebt hard gestudeerd om dit te worden.

Je houdt je kennis up to date door naar genoeg symposia en nascholingen te gaan. Je werkt samen met collegae van allerlei slag, je past de meest recente standaarden en richtlijnen toe, die zijn samengesteld uit de meest betrouwbare onderzoeken. Je instrumenten zijn van het merk Aesculap, je hebt een autoclaaf, je maakt echo's op een splinternieuw apparaat. Goed.

Het lijkt best simpel zo.

In zekere zin wordt een zwangerschap voor een ongeboren kind tegenwoordig gezien als een ritje in een auto-met-chauffeur. Die auto-met-chauffeur is de moeder. Haar ongeboren baby de passagier.

Deze chauffeur heeft én geen rijbewijs, én geen enkel verstand van auto's. Maar bovendien rijdt ze in een onbetrouwbare, geregeld rammelende bak. En van de buitenkant valt dat lang niet altijd te zien!

Gelukkig is daar een deskundige, hoog opgeleide rij-instructeur, bij tijden tevens automonteur - de verloskundige of dokter.

Zij komt naast de chauffeur zitten en rijdt mee. 

Met wat instructies weet de zwangere allerlei gevaren te omzeilen. Ook kan er op diverse manieren worden ingegrepen. Er kan gas gegeven worden, er kan worden geremd - en in noodgevallen kan het stuur geheel worden overgepakt. En botst ze toch ergens tegenaan, dan is een redder in nood vlakbij. 

Toch keert voor de bijrijder de echte rust pas weer, als de passagier (de baby dus) is uitgestapt. Hoe eerder, hoe beter, lijkt het soms wel. Fiew.

Soms veroorzaakt de rij-instructeur zelf schade tijdens ingrepen. Een krasje hier en daar, omdat de passagier zo snel mogelijk uit de auto moest worden gehaald. Dat kan voor de chauffeur even schrikken zijn zelfs. Maar niemand moet er aan denken wat er zou gebeuren als de instructeur er niet was. De chauffeur heeft tenslotte geen enkel verstand van auto's.

Verder nog een paar regels.

1. Elke zwangere moet goed beseffen dat ze geen rijbewijs heeft en vooral geen enkele kennis van zaken over de auto waar ze in rijdt - en dus in gevaar is zonder rij-instructeur/automonteur.

Aan deze voorwaarde is in onze huidige cultuur ruimschoots voldaan. De meeste vrouwen voelen zichzelf onzeker, weten niet veel over het functioneren van hun eigen lichaam en hebben een deugdelijk 'besef' van de gevaren van de zwangerschap en vooral ook van de bevalling.
Recent is er een folder uitgebracht van de RIVM die vrouwen zelfs al vóór de zwangerschap van allerlei risico's bewust wil maken. Dat gaat dus goed.

2. Elke zwangere moet aan het begin van de rit even stoppen om de instructeur in haar auto te laten.

Wij rij-instructeurs hebben wel wat verwarring gecreeërd, want nu eens zit Janna de instructeur in de auto, dan weer Marlies en dan weer Linda of Maartje - en soms zeggen die dan wel eens verschillende dingen. Mensen zijn nou eenmaal mensen. Deze maatschappij zal deze maatschappij niet zijn als we daar de volgende omweg voor verzinnen. We zeggen niet: deze zwangere krijgt als instructeur Janna en Linda, nee we zeggen: Janna, Marlies, Linda en Maartje krijgen de volgende set protocollen mee en daarmee zijn ze onderling geheel uitwisselbaar.

Bovendien is een auto een auto tenslotte, dat komt basaal op hetzelfde neer, al rammelt de ene wat meer dan de andere.

3. Het is taboe voor zwangeren om zich inhoudelijk te bemoeien met de manier waarop rij-instructeurs hun werk doen. Uiteraard mogen ze wensen aangeven over de te nemen route - maar de uiteindelijke beslissing ligt bij de rij-instructeur.

4. Rij-instructeurs zijn, vanwege hun kennis en inzicht, degenen die de verkeersregels schrijven. Het naleven van deze regels wordt ook door de rij-instructeurs zelf gecontroleerd.

O ja en nu het belangrijkste om deze metafoor te laten kloppen.

Er is iets bijzonders gebeurd voor dit systeem werd ingevoerd -  er is eerst, honderdvijftig jaar geleden, door instructeurs grondig geobserveerd hoe een auto precies werkt. 
Hierbij werd de auto eerst onder water gereden. Dat werd in die tijd het veiligst geacht.

Ook werd hij op de kop gelegd, alvorens de wendbaarheid te testen. Ook om veiligheidsredenen natuurlijk. De aldus opgedane kennis dient tot op de dag van vandaag als basis van alle vakliteratuur.

Denk je dat dit onzin is?

Ik zal m'n blog-werk over schouderdystocie de komende tijd weer eens op gaan pakken!