Macrosomie

25 jaar geleden beviel ik prematuur van een dochter.
Het was mijn eerste kind en ik was bijna 33 weken zwanger.

Ze woog 2500 gram.

Iedereen was blij dat ze zo'n mooi gewicht had, vooral ook de kinderarts. Prematuren die een goed gewicht hebben doen het beter. En dat gaat niet om details - ze hebben keihard betere overlevingskansen.

2500 gram bij 33 weken, dat komt niet zo vaak voor. 
Als je naar de percentiel van haar geboortegewicht kijkt was die: >p97,7. 
(En nee, er was geen termijndiscussie.)
Ze kon na tien dagen al mee naar huis. 

Tegenwoordig wordt steeds vaker als definitie van 'macrosomie' gegeven: een geboortegewicht boven de p90. 
(En, nog veel erger, ik durf het bijna niet hardop te zeggen - wordt niet de percentiel maar het geboortegewicht als definitie voor macrosomie aangehouden, zonder rekening te houden met de termijn en zonder rekening te houden met hoe het aspect van het kind is.
Dat maakt het lekker simpel - stompzinnig simpel zeg maar.)

Mijn dochter was dus 'macrosoom'.

Vandaag de dag is heel goedbedoelend zorgland continu bezig om ongeboren kinderen op maat te schatten. 
Maakten we ons vroeger (terecht) vooral druk over kindertjes die groeivertraagd zijn, tegenwoordig ben je juist ook als je goed groeit niet meer zeker van je plek in de buik van je moeder. 

Want macrosoom zijn, dat is vragen om moeilijkheden. Al was het maar omdat veel zorgverleners van 'een grote uitzetting' zo zenuwachtig worden dat ze het krukje voor de schouderdystocie maar vast klaarzetten.

En niet zelden wordt daar beleid op gemaakt, met als meest zorgwekkende wat mij betreft: inleiden bij 38 weken.
Alsof die laatste weken voor een ongeboren kind arbitrair zijn. Natuurlijk zijn ze dat niet, zegt het stemmetje van de moeder-in-mij. Maar ja, die stem moet zwijgen als ik mijn zorgverlenerspet opzet. En toch: 

Dat, waar iedereen bij 33 weken waardering voor heeft, is in de A-terme periode ineens een heel ander verhaal.
Maar is dat waar?
Zijn er echt bewijzen dat 'macrosome' kinderen er minder belang bij hebben om op hun tijd geboren te worden dan niet-macrosome kinderen?

Het frustrerende is, dat het antwoord gewoon 'nee' is. 
Wat vage aanwijzingen hier, wat matig reproduceerbare data daar, wat slecht naar Nederland overzetbare evidence zus - en carte blanche voor een extra slagje medicalisering.

En nadelen heeft het zeker wél, want kinderen die wat langer blijven zitten doen het beter. Dat geldt niet alleen bij 33 weken, er zijn wel degelijk aanwijzingen dat dat ook voor de periode na 38 weken geldt.
Er zijn eigenlijk minstens zo veel voordelen te noemen van afwachten als er voordelen te noemen zijn van ingrijpen. 

Waarom doen we het dan?

Zegt u het maar.

Waar is het 'weldoen en niet schaden'? 
Wie zegt dat het huidige gedoe rondom het opsporen van macrosomie niet keihard 'schaden' is?
En dat half verloskundig Nederland nu dus actief bezig is enorme schade toe te brengen aan een heel cohort? 
Mógelijk in het voordeel van een enkeling in dat cohort, maar met mogelijk ook heel veel nádelen voor de meesten in datzelfde cohort, minstens zo belangrijk om aandacht aan te besteden?

Ik spreek op persoonlijke titel, als vrouw, moeder en oma:
volgens mij is dit niet alleen bangmakerij en discriminatie van zwangere vrouwen (met alle schadelijke gevolgen van dien), volgens mij is de kans dat dit gewoon schadelijk en onethisch is veel groter dan dat het ook maar een zier bijdraagt aan de volksgezondheid.

Wie ziet hier eigenlijk op toe?....