Wat ik erg vind is dat je bijna niet meer hardop 'mag' zeggen dat 'de anderhalve meter samenleving' echt geen goed idee is.
Niet omdat het ‘evidence based’ is maar omdat je dat 'ergens' gewoon ‘WEET’ -
of ‘op je klompen aanvoelt’-
of hoe je dat omschrijven wil.
Het is een vermogen dat mensen volgens mij van nature hébben: iets uitproberen en vervolgens 'weten' of het een goed idee is of niet.
Laten we er even van uit gaan dat de anderhalve meter samenleving 'werkt' om de epidemie te beperken.
Dan begrijp ik nog steeds niet dat het überhaupt een optie is.
Stel je hebt een nare ontsteking aan je vinger. Iemand zegt: amputeren die hand, dan ben je er van af.
Dan ‘weet’ je toch meteen: no way?
Het helpt absoluut, dus objectief gezien lijkt het een hele effectieve maatregel.
Maar er is ook nog zoiets als 'gezond verstand' toch?
Ik weet wel dat de vergelijking belachelijk is - en ik weet dat deze epidemie over heel wat ergers gaat dan een ontstoken vinger.
Maar als we nou eerst eens met elkaar hadden overlegd: 'het werkt, die anderhalve meter, maar is het ook een goed idee?' - en dan op ons gezonde verstand hadden durven vertrouwen - zou het dan besloten zijn?
Ik vraag het me af.
Wat ik zelf wel fijn vind is dat de planbureaus nu ook hebben aangegeven dat termen als 'de anderhalvemetersamenleving' en 'het nieuwe normaal' echt niet door de beugel kunnen omdat ze een permanente situatie suggereren ipv een tijdelijke (nood)situatie.
BeantwoordenVerwijderen